Tweede werkweek en Zion

Daar ben ik weer. We zijn weer twee weken verder, dat betekent een nieuw project en een nieuwe roadtrip. Bryce canyon was geweldig maar zwaar om in te werken. Het hoofddoel was 'fencing', alles met hekken tegen de koeien. De eerste dag is ons geleerd hoe de prikkeldraadhekken te repareren. Het was in Sheep Creek, iets meer dan een uur lopen vanaf de hoofdweg in Brice. Je moet de slechte plekken in hrt hek opzoeken en repareren/herstellen. De tweede dag was de start anders. Eerst ontmoetten we Phil en Scott, twee Amerikanen van het Bureau of Land Management. Ze hadden de taak om de grenzen aan te leggen tussen Bryce Canyon en Dixie National Forest. Hier moeten hekken komen om de koeien uit Bryce te houden. Om de hekken te maken moesten de palen op de juiste plek gebracht worden. Deze waren zo ver als mogelijk het park in gebracht met een pickup. We moesten eerst twee uur omlaag het park inlopen. Het enige wat we hadden om de palen te vinden was een papieren kaart en de gps coördinaten waar ze waren. Met onze gps moesten we de palen dus vinden. Het enige wat deze aangaf was hoever het was en in welke richting. Er waren geen paden om over te lopen, dus het was een echt avontuur! De palen werden per vijf vervoerd, het was erg zwaar om 20kg van 1,80m lang te vervoeren over maximaal een mile. Vaak vonden we de plek waar ze gedropt werden helaas niet in een keer, iets met een vrouwelijke crewleader en een gps... Na een werkdag van ruim twaalf uur en 12 mile lang was het eindelijk ntijd voor wat rust. De twee dagen erna hebben we weer in Sheep Creek gespendeerd aan de hekken. Daarna verplaatste we van normale campground met wc's naar een plek zonder enige vorm van luxe of stromend water. Het was anderhalf uur rijden het park uit en daarna Dixie in. Onze werkplek bleek weer Sheep Creek te zijn, maar van deze kant was het slechts veertig minuten lopen zonder al te veel klimmen of dalen. De werkzaamheden waren echter anders. We hadden van onze projectpartner te horen gekregen om het hek helemaal af te breken en opnieuw te bouwen, erg efficiënt..... Ook was erg hamdig dat niemand van ons ooit een hek had gemaakt, ook de crewleader niet. Maar eigenlijk maakte dit het alleen maar beter. Daar stonden we dan, kijkend naar de meegejouwde materialem, hoe maken we hier een hek van? Normaal gesproken had ik het na vijf munuten opgegeven en weggelopen, maar mijn geduld was beter deze keer. Na veel proberen en gedoe zijn we eruit gekomen en het eerste deel van het hek staat! Het lastigste was nog wel het oude hek verwijderen en het prikkeldraad oprollen. Met zestien krassen op mijn armen had ik nog niet eens de meeste. Het kamp was echt in de wildernis, elke ochtend werden we gewekt door vele huilende coyotes en de laatste nacht hebben we besloten om zonder tent in de droge rivierbedding te gaan slapen. Erg mooie sterren gezien, deze trip telt nu al 21 vallende sterren!
De vorige keer sloot ik af met we regelen het wel, en we hebben het geregeld. Ze wilden ons inderdaad in Utah houden voor de vrije dagen. Zo gauw als we konden hebben we een huurauto opgehaald in St. George en zijn we op pad gegaan naar Flagstaff. Want een 3,2% biertje van zes dollar kan niet op tegen een normaal biertje voor vijfentwintig cent! Utah is een prachtige staat, maar de wetten slaan echt alles.
Helaas was er geen zevenzitter meer beschikbaar dus moesten we ons , met zes gasten en alle bagage im een vijfzitter proppen. Ik had nergens last van, want ik mocht de chauffeur weer zijn. In Flagstaff een leuke avond gehad, het was erg leul om alle andere mensen ook weer te zien. De volgende trip ging naar Zion, maar we moesten tot vrijdagavond wachtrn omdat sommigemensen nog op project waren. VrVrijdagavond vertrokken naar Zion, wat op slechts twintig minuten van Hurricane ligt. We waren dus zowat terug waar we vandaan kwamen, maar we wilden gewoon graag met mensen uit Flagstaff op roadtrip. Deze keer was het samen met Troels (Deen), Daniel (Duitser), Anna (Italiaanse) en Eugenia (Zweedse).. Rijden hier vind ik toch allerminst erg, dus het is geen probleem om een trip van vier uur vier keer in zes dagen te doen.Rijden in de nachterlijke uren is een van de beste dingen die er is. Verstand op nul, mijn fafavoriete playlist aan en mijlen aan asfalt voor me, het kan niet beter! Daarnaast is Highway 89 de mooiste weg die ik heb gereden, prachtige vergezichten en de uitlopers van de Grand Canyon. Voor de eerste avond hadden we een camping in Zion zelf gereserveerd. Prachtig om te slapen in mijn favoriete park, naja.... slapen? Nadat we om 23.00 uur aangekwamen waren hebben we bier en wijn opengetrokken (uit Arizona, niet uit 3,2% Utah) en zijn gezellig tot 06.00 doorgegaan, om vervolgens 08.00 weer het tentje uit te komen. We kwamen tenslotte voor het park en de prachtige wandelingen.
We zijn begonnen met The Narrows. Een Canyon van 16 mile lang die steeds smaller wordt. Erdoor loopt een rivier, 60% van de wandeling is dan ook door de rivier zelf. We zijn twee uur erin gelopen, een prachtige ervaring, en er is geen beter middel tegen een kater dan het ijskoude water. Volop genieten van de prachtige wandeling en de schitterende Canyon. Na vier uur banjeren door het water de auto gepakt om iets buiten de grenzen van het park te rijden. Voor de tweede nacht hadden we een plek gereserveerd vier mile buiten alle vormen van menselijk gebeuren. We hadden ongeveer anderhalf uur geschat voor de wandeling, vier uur lager kwamen we echter pas aan. Het pad was amper een pad te noemen, vele grote rotsen en lamge stukken door een opgedroogde rivierbedding. Het laatste uur was het al donker en moesten we uit de Canyon klimmen tussen de vallende rotsen die de persoon voor je creëerde, spannend maar erg leuk! Uiteindelijk vonden we de plek en konden we aan het koken, alles moesten we zelf meenemen wanter was helemaal niks behalve een bordje met campground zes erop. De volgende ochtend was het prachtig wakker worden aan de 'achterkant' van Zion. De rit terug ging met 2,5 uur gelukkig een stuk soepeler. Daarna richting Angels Landing getrokken, een van de meest bekende en zwaarste wandelingen in Zion. Het is een 2,5 mile lange klim naar een eenzame piek. Het eerste stuk ging helemaal prima. Het laatste stuk wordt steeds smaller. Het pad is amper meer een pad te noemen en aan beide kanten verschijnen kliffen van 300m hoog. Het enige wat je aan houvast hebt is een slappe ketting. Het begin ging prima, maar je komt steeds dichterbij de afgrond zonder enig iets ertussen in. Ik en Anna waren wat achtergeraakt op de rest van de groep en ik begon me steeds oncomfortabeler te voelen. Uiteindelijk komt er een stuk van anderhalve meter breed zonder ketting, schuin pad en aan beide zijden de afgrond van 300 meter. Anna vroeg of het nog wel goed met me ging, mijn handen trilden ontzettend en keek alleen maar naar de afgrond. Ik kon niet meer verder, ik was doodsbang. Hoogtevrees misschien? Ik kan me geen moment in mijn leven herrineren dat ik echt bang was , dit was de eerste keer. Ik ben teruggekeerd en heb een stukje lager op de rest gewacht, helaas de top en het prachtige uitzicht niet gehaald... Geen idee waarom ik zo bang was, nog nooit zoiets meegemaakt, zeker niet met hoogtes.
Na de wandeling teruggereden naar Flagstaff, weer een heerlijke nachtelijke rit! Aangekomen in Flagstaff bleek mijn bed te zijn afgepakt door een van de vele nieuwkomers, ze gingen ervan uit dat ik in Utah zat... Na veel rondrijdenin een van de andere huizen een bed gevonden, hier kon ik gelukkig de komende twee nachten verblijven. Vanochtend zijn we weer naar Hurricane vertrokken en de huurauto weer ingeleverd. Morgen vertrek ik weer naar Bryce voor waawaarschijnlijk werk op dezelfde plek, maar dat horen we morgen wel. En als we klaar zijn, als het goed is terug naar Flagstaff omdat ik dit project dan twee keer heb gehad. Volgende roadtrip gaat op naar Lake Powell, helaas alweer de laatste met Anna en Daniel, die gaan die zondag weer op huis aan. Maar er zijn zoveel neiuwe mensen aangekomen dat er vast goede vervanging is. Er blijkt ook een Hollander uit Woerden aangekomen te zijn!